Musisz wiedzieć, musisz mieć, musisz być - presja bycia na topie sprawia, że wokoło widać erupcję zachowań narcystycznych. To co dzisiaj wydaje się być ważne to efektywne sprzedanie się. Klimat wiecznej konkurencyjności i skupienie na wizualnej stronie życia powoduje, że za najistotniejszą w swoim życiu uznajesz - autoprezentację.To co pokazujesz na zewnątrz nie zawsze się zgadza z tym co wewnątrz ciebie.I w tym kłopot.
Zachowaniom narcystycznym sprzyja technologiczny duch epoki, który wzmacnia i utrzymuje narcystyczne skłonności. Mówimy o narcyzmie całej kultury, której w tej chwili spoełczeństwa daja zgodę na zachowanie narcystyczne i co więcej zachęcaja do zachowan narcystycznych od dziecka. Dorośli podsycaja zachowania narcystyczne, bezwiednie i w dobrej wierze. Niemniej jednak kultura narcystyczna przybrała dziś rozmiar karykaturalny. Dzisiejszy narcyz pragnie żyć w środowisku, które możemy określić mianem wiecznego lajka. Inni ludzie w jego otoczeniu muszą – zgodnie z facebookowym wymogiem nieustannie utrzymywać uniesionego w górę kciuka i przekonywać, jak bardzo aktor prezentujący się online jest cool, doskonały, boski i zasługujący na „mega szacun”. Kluczowe jest przyciąganie uwagi poprzez osiagane sukcesy, choćby miały on charakter całkowicie złudny.Bez publiczności, człowiek narcystyczny nie potrafi istnieć. Otoczenie, publiczność zapewnia społeczną istotność i aprobatę, której narcystyczny człowiek tak bardzo potrzebuje.
Jedną z najbardziej pożądanych wartości przez wielu ludzi jest sława i popularność. O ile w przeszłości, sława miała charakter osiągany dzięki talentom, czy wielkim czynom, o tyle dzisiaj trzeba bardzo niewiele, by na popularność zasłużyć. Sława, to dzisiaj zatem nie tyle gloria i honor, ale banalna popularność i bycie rozpoznawalnym. Pragnienie to, szczególnie sprzyja infekowaniu kultury narcystycznym schorzeniem.Cassandra Newson dokonała porównania testów osobowości nastolatków z lat 50. XX wieku i 1980 roku. Badaczka ta, wykazała, że w latach 50 - tych jedynie 12% adolescentów zgodziło się ze stwierdzeniem „Jestem ważną osobą” 30 lat później już niemal 80% deklarowało aprobatę dla tego stwierdzenia, co oznacza niemal siedmiokrotny przyrost. Wysokie poczucie własnej wartości we współczesnych społeczeństwach przybiera rozmiary monstrualne. Przyczyn tego stanu rzeczy Jean Twenge upatruje w szkolnych programach, których nadrzędnym celem stało się ukształtowanie u dzieci wysokiej samooceny, co ma warunkować ich wielowymiarowy rozwój.
Młodzi ludzie otrzymali nakaz pielęgnowania w sobie przekonania o własnej doskonałości i niepowtarzalności. Taki wymóg można potraktować jako formę kształtowania poczucia własnej wartości. Jednak nie majac powiązania z osiągnięciami i pracą młodych ludzi, wymóg taki przyczynił się do wynaturzenia postrzegania samego siebie. Rodzice, chętnie zapisują swoje dzieci do rozmaitych „szkół talentów”, które w wielu przypadkach nie oferują niczego poza kształtowaniem próżności i fałszywego samozadowolenia. Szczególnie rodzice dziewczynek wychowują swoje córki w duchu kształtowania samooceny w oparciu o własny wygląd, do czego przyczyniają się rozliczne konkursy piękności organizowane nawet dla kilkuletnich dzieci. Nastolatki są przekonane, że całe otoczenie skupione jest właśnie na nich, bacznie oceniając każde ich działanie. Szczególnie wyraźnie symptom ten, uwidacznia się u dzieci, którymi rodzice nie poświęcają wystarczającej uwagi, ale także tych, które nie są aprobowane przez swoje środowisko. Narcyzm w tym przypadku kompensuje skumulowany niepokój i lęk.
